Als je wilt dat een draagbare sensor echt effectief is, moet hij flexibel zijn, volledig hechten aan zowel de natte als de droge huid, en ook nog comfortabel blijven voor de gebruiker. Een Koreaans onderzoeksteam rapporteert dat ze zoiets hebben gemaakt, in de vorm van een grafeengebaseerde zelfklevende biosensor geïnspireerd op de zuignappen van een octopus.

Ze rapporteren hun bevindingen in ACS Applied Materials & Interfaces.

De keuze van het substraat is cruciaal. Geweven garen is populair, maar dit maakt soms geen optimaal contact met de huid, vooral als deze harig is. De meeste garens en draden zijn bovendien kwetsbaar voor natte omgevingen. Lijmen kunnen hun grip onder water verliezen en in een droge omgeving kunnen ze zo goed plakken dat het pijnlijk kan zijn om ze te verwijderen.

De onderzoekers bekleedden een elastisch polyurethaan- en polyesterweefsel met grafeenoxide en gedrenkt in L-ascorbinezuur om de geleidbaarheid te helpen behouden, terwijl de sterkte en rek worden behouden. Daarbij voegden ze een coating van een grafeen- en poly(dimethylsiloxaan) (PDMS) film toe om geleidening van het weefsel naar de huid te garanderen. Tot slot hebben ze kleine, octopusachtige patronen in de film geëtst.

De sensor kan een breed scala aan drukken en bewegingen detecteren in zowel natte als droge omgevingen. Het apparaat kan ook een scala aan menselijke signalen monitoren, waaronder elektrocardiogramsignalen, puls- en spraakpatronen, wat de potentie voor gebruik in medische toepassingen aantoont, zeggen de onderzoekers.