Het lijkt wel zo bedoeld te zijn. Het beeld van een metrostel die balanceert bovenop de composiet walvisstaart is een kunstwerk op zich. Nadat een metro door het stootblok heen reed op station Spijkenisse, werd deze behoed voor een val van zo'n tien meter, doordat het treinstel bovenop een walvisstaart belandde.

De walvisstaart maakt deel uit van het composiet kunstwerk 'walvisstaarten', bestaande uit twee staarten, van de architect Maarten Struijs. De staart waarop het metrostel belandde weegt zestien ton. Toch vertelt Struijs aan NOS dat hij verbaasd is dat de staart stevig genoeg was. "Het staat er al bijna twintig jaar en dan verwacht je eigenlijk dat het kunststof ook een beetje verpulvert, maar dat is kennelijk niet zo." Zijn eerste gedachte bij het horen van het verhaal was dan ook dat het kunstwerk zou zijn ingestort. Nog steeds zegt hij niet compleet gerust te zijn dat de constructie het houdt.

Solico kreeg in 2001 opdracht van de gemeente Rotterdam om de constructie van de twee composiet walvisen van twaalf en veertien meter te verzorgen. Destijds werd er vooral gekeken naar een techniek voor de staart zodat deze bestand zou zijn tegen de sterke wind in Rotterdam. Verschillende vormen van de staarten zijn getest in een windtunnel, na uitgebreide FEA-analyses werden de walvisstaarten door Solico ontworpen van sterk en stijf composiet.

De walvisstaarten bestaan uit twee delen, het 'lichaam' en de 'staart'. Het lichaam heeft een stalen traliewerk als binnenste structuur, bekleed met zes millimeter glasverzelversterkt polyester. De staart, waar het metrostel op rust, heeft geen stalen traliewerk. De belasting wordt dus compleet opgevangen door het composietmateriaal. 

Foto: Solico