Vier jaar geleden stond Lisanne Kamphuis tijdens de Kunststoffenbeurs op de stand van Kunststof & Rubber, met grote muurwerken en foto’s van kunststofafval. Twee jaar geleden was ze er weer. Dit keer met vazen van regranulaat met marmerachtige patronen. En dit jaar is Kamphuis weer terug. Het materiaal van de vazen is nu zover doorontwikkeld dat ze het als plaatmateriaal kan gebruiken voor allerlei doeleinden. Tafels, stoelen, een bar, logo’s in grote afmetingen, noem maar op.

Duidelijk is dat een en ander geprofessionaliseerd is in de afgelopen twee jaar. Met een internationale klantenkring moest er ook een internationaal klinkende naam komen. Dat is Sustaign geworden, een samenvoeging van sustainable en design. Omdat Kamphuis samples rondstuurt van haar materiaal, krijgt ze uit allerlei hoeken aanvragen. "Voor een klant in Dubai heb ik een eigen kleurencombinatie ontwikkeld. Met andere kleurpigmenten dan in de standaard collectie", vertelt ze. "Ik doe de laatste tijd veel meer projectmatige dingen, echt maatwerk."

De markt waarin Kamphuis opereert, is vrij klein, merkt ze. "De markt in duurzame materialen. Vooral op groot formaat, want ik kan nu dus echt platen maken van 2,40 x 1,20 meter. Het effect wat ik heb gecreëerd, dat bestond nog niet. Ik merk dat het daardoor snel gevonden wordt door klanten die iets unieks zoeken." Ze merkt het door zo'n aanvraag uit Dubai. Maar ook door andere architecten die haar benaderen. Die zijn op zoek naar duurzaam materiaal dat er visueel aantrekkelijk uitziet. En dat ze nog kunnen personaliseren. Kamphuis beperkt zich met Sustaign overigens niet tot het alleen leveren van plaatmateriaal. "Ik verkoop geen plaatmateriaal. Ik maak een plaat in de gewenste kleuren, vanuit dat gerecyclede kunststof en daarmee maak ik het eindproduct. Ik verkoop dus geen losse platen, maar echt een specifiek gepersonaliseerd eindproduct. Ik vind dat creatieve proces ook gewoon nog heel leuk", zegt ze.

Experimenteren 

Twee jaar geleden was Kamphuis nog druk aan het experimenteren met de productie van het plaatmateriaal. "Toen was ik nog een beetje aan het stunten met die platen. Maar nu heb ik verschillende matrijzen, ik kan de platen in verschillende diktes maken en ik kan er alle kleuren aan toevoegen." Ze heeft dat proces nu helemaal onder de knie, hoewel er nog steeds veel tijd in gaat zitten. Maar de plaat die eruit komt is altijd goed. En daardoor kan ze zich beter focussen op wat daarna komt: het creatieve proces voor de klant. "Het was een tijdje heel technisch. Om uit te zoeken hoe ik nou kan bereiken wat ik wil. En nu kan ik ook weer de creatieve kant op." Twee jaar geleden vertelde ze inderdaad dat ze zich soms wel een machinebouwer voelde, omdat ze zo aan het experimenteren was en de machines aan het finetunen was, om het gewenste resultaat te behalen.

"Het technische deel dat staat en dat loopt goed." Nu richt ze zich helemaal op het maatwerk voor klanten. Wel creatief, maar ook niet meer de autonome kunstwerken die ze eerder nog wel eens maakte. Het project van een beddenfabrikant dat werd genoemd in het vorige artikel is helemaal van de grond gekomen. "Dat is helemaal gelukt. Het was een lang traject, maar wel erg leuk", vertelt Kamphuis over het traject waarin ze pootjes en plankjes voor een lijn boxsprings maakte. En het loopt nog steeds. Die bedden worden verkocht, en als er nieuw materiaal nodig is dan komt er een order en maakt Kamphuis de onderdelen.  

CNC-bewerkingen worden in de eigen fabriek uitgevoerd. 

Alle bewerkingen voor dit soort projecten voert Kamphuis uit in haar eigen fabriek. "Ik heb zelf een grote CNC-freesmachine aangekocht", legt ze uit. "Eerst besteedde ik dat uit, maar logistiek werkte dat gewoon niet zo goed. Freesbedrijven zitten ook altijd vol, dus je hebt een lange wachttijd. Ik vind het ook leuk om met machines te werken.  Dus heb ik een freesmachine laten maken voor het formaat van mijn platen. Met een werkgebied van 2,50 meter bij 1,30 meter. Die staat hier in de fabriek." Een andere techniek die ze zich eigen maakte is het lassen van kunststof. Ze werkt onder andere met PP en HDPE en dat is heel moeilijk te lijmen. "Er zijn wel andere technieken om dat te verbinden en lassen is er één van. Ik heb bij RPP Kunststoffen in Nieuwleusen mogen meekijken. Daar lassen ze veel en daar heb ik het geleerd." 

Kunststoffenbeurs

Kamphuis wil op de Kunststoffenbeurs zo'n grote plaat laten zien. "Zodat je echt kunt zien hoe groot die plaat is en hoe de patronen vloeien." Daarnaast neemt ze wellicht nog wat van haar meubels mee. Qua contacten is ze benieuwd wie ze tegen gaat komen op de beurs. Ze is tevreden met haar huidige leveranciers, maar ze is wel benieuwd naar andere soorten kunststoffen dan het polypropyleen dat ze nu voornamelijk gebruikt. Of ze er ook potentiële klanten vindt? "Twee jaar geleden leerde ik iemand kennen die onlangs weer contact opnam en een groot logo voor in zijn nieuwbouwpand wilde. Dat was wel heel leuk."

Kamphuis doet op het moment veel projecten voor de retail en in kantoorpanden. Dan gaat het om balies, vergadertafels, kleine koffietafels. "Allemaal op projectbasis en vooral samen met architecten. Voor een project in Frankrijk ben ik nu bezig met een tafel. Ik krijg best wel veel aanvragen uit het buitenland. Die hebben me dan een keer gezien op een beurs. Ik sta best wel vaak op materiaalbeurzen, in Londen, in Milaan laatst nog. Material District in Nederland was ook een goede beurs, specifiek alleen op materiaalgebied. Daar komt heel architect Nederland langs om te kijken naar de nieuwste innovaties op het gebied van materialen. Soms verbaast het mij ook, waar mijn materialen allemaal terecht komen", zegt ze. Maar die materiaalbeurzen, waar mensen zoeken naar materialen om hun eigen ontwerp mee maken, daar komt Kamphuis graag.

Te druk

Met al die internationale projecten is het natuurlijk verleidelijk om zelf ook de hele wereld over te reizen. Maar wie doet dan de productie? "Dat is wel een probleem. Door al die promotie ben je te druk om het werk te produceren." Als projecten in Nederland worden afgeleverd, gaat ze altijd mee. Maar grotere projecten in het buitenland, waarbij je een aantal dagen weg bent, dat lukt eigenlijk niet. "Ik hoop binnenkort iemand in dienst te nemen die de randzaken kan oppakken. De productie vind ik zelf nog heel leuk", besluit ze.

www.sustaign.nl 

Dit artikel verschijnt ook in Kunststof en Rubber 4 - 2023