De olie-industrie wil de komende jaren 400 miljard dollar investeren om de productie omhoog te brengen. De investering is gebaseerd op een sterke verwachte groei van de vraag naar kunststoffen, maar die lijkt echter niet te komen nu steeds meer bedrijven en consumenten hun plasticgebruik juist verminderen.

Dat blijkt uit een rapport van Carbon Tracker. De centrale scenario's van BP en het IEA impliceren dat de vraag naar kunststoffen de grootste drijvende kracht achter de groei van de vraag naar olie zal zijn, met respectievelijk 95% en 45% van de groei tot 2040, aangezien de vraag naar olie binnen het kerngebied transport momenteel minder is door omstandigheden als het coronavirus.

The Future's Not in Plastics stelt dat de toenemende druk om het gebruik van kunststoffen te beperken de groei van de vraag naar nieuwe kunststoffen kan doen dalen van 4% per jaar tot minder dan 1%, met een piek in de vraag in 2027. Hierdoor zal de olie-industrie waarschijnlijk haar piek al voorbij zijn, namelijk in 2019.

Momenteel heeft de petrochemische industrie al te kampen met grote overcapaciteit en daarmee samenhangend bodemprijzen voor plastic grondstoffen. Kingsmill Bond van Carbon Tracker stelt dat de plasticindustrie een opgeblazen kolos is, rijp voor verstoring. "Kunststof kost de samenleving minstens duizend dollar per ton, ook wel 350 miljard dollar per jaar, door de uitstoot van kooldioxide, de daaruit volgende gezondheidskosten, inzamelkostn en de vervuiling van de oceanen. En toch krijgt het meer subsidie dan het betaalt aan belastingen, en waren er tot voor kort maar weinig beperkingen. 36% van het plastic wordt slechts 1 keer gebruikt, minder dan 10% gerecycled en 40% vervuilt het milieu."

Oplossingen

Systemiq merkt op dat er al technologische oplossingen beschikbaar zijn om het gebruik van plastic massaal te verminderen tegen lagere kosten dan business as usual. Oplossingen zijn onder meer hergebruik, met een beter ontwerp en een betere regulering van het product, vervangingen zoals papier, en een grote toename van de recycling.

"Er zijn enorme voordelen verbonden aan de overgang van het huidige lineaire systeem naar een meer circulair systeem. Je kunt alle functionaliteit van kunststoffen hebben, maar tegen de helft van de kapitaalkosten, de helft van de hoeveelheid grondstof, 700.000 extra banen en 80% minder plasticvervuiling", aldus Yoni Shiran, hoofdauteur van Breaking the Plastic Wave en analist bij Systemiq.

Beleidsmakers in Europa en China nemen al maatregelen om het plasticafval te beperken en hebben een breed scala aan hulpmiddelen die ze kunnen gebruiken, van regelgeving en verbodsbepalingen tot belastingen, doelstellingen en recyclinginfrastructuur.

De EU heeft bijvoorbeeld in juli 2020 een belasting van 800 euro per ton voorgesteld op niet-gerecycleerd plasticafval, terwijl China vergelijkbare regelgevingsaspiraties heeft en is begonnen met het verbieden van bepaalde soorten plastic. In China kwam de eerste grote vlag in 2018 toen het land zijn industrie voor de invoer en verwerking van plastic afval - de grootste ter wereld - grotendeels sloot, waardoor exporteurs gedwongen werden om het afvalprobleem in eigen land op te lossen.

Lees hier het complete rapport.