Onderzoekers van Stanford hebben ontdekt dat meelwormen verschillende vormen van plastic kunnen consumeren, waaronder plastic schuim, en toch veilig kunnen worden gebruikt als eiwitrijke grondstof voor andere dieren. De micro-organismen in de darmen van de worm kunnen plastic biologisch afbreken.

Dit onderzoek was bedoeld om te kijken waar chemicaliën in het plastic terechtkomen nadat ze zijn afgebroken in een natuurlijk systeem, zoals het spijsverteringsstelsel van meelwormen. Meelwormen blijken een chemische stof of additief te kunnen eten zonder dat deze zich na verloop van tijd in hun lichaam ophoopt.

Het team concentreerde zich op piepschuim omdat dat vaak wordt gebruikt voor verpakking en isolatie en duur is om te recyclen vanwege de lage dichtheid en het volume ervan. Het schuim bevat veelal de vlamvertrager hexabroomcyclododecaan (HBCD). HBCD wordt gebruikt om de productie-eigenschappen van het plastic te verbeteren en de ontvlambaarheid van het product te verminderen. In 2015 werd ongeveer 25 miljoen ton van deze chemicaliën aan kunststoffen toegevoegd. Sommige van deze chemicaliën hebben negatieve gevolgen voor de gezondheid - waaronder hormoonontregeling en neurotoxiciteit - en milieuproblemen.

Meelwormen scheidden ongeveer de helft van het polystyreen dat ze consumeerden uit in gedeeltelijk afgebroken fragmenten en de andere helft werd uitgescheiden als koolstofdioxide. Van de HBCD was 90% binnen 24 uur verdwenen en binnen 48 uur was alles verdwenen.

Na het onderzoek waren de wormen die een vast dieet met HBCD-geladen polystyreen kregen, net zo gezond als de wormen die een normaal dieet kregen. Dit gold ook voor garnalen die de HBCD-innemende meelwormen te eten kregen.

Door meelwormen uitgescheiden HBCD vormt nog steeds een bedreiging voor het milieu, maar is veel minder bedreigend nadat het door meelwormen is opgegeten. De onderzoekers zeggen dat een blijvende verandering in het plasticgebruik alleen zal voortkomen uit het creëren van volledig biologisch afbreekbare producten.

Deze studie werd gepubliceerd in Environmental Science and Technology.